Staatsmanschap in de VS nu toch verkrijgbaar …?

Tinneke Beeckman in De Standaard /  maandag 28 januari 2013

* verkorte versie – zie DS voor compleet artikel

Inzien welke politieke conflicten de toekomst bepalen en uitsluitend handelen vanuit dat inzicht. De Amerikaanse president Abraham Lincoln (1809-1865) deed het, en daarom heeft Steven Spielberg zopas een film aan zijn staatsmanschap gewijd. Je kan dat staatsmanschap illustreren, zoals Spielberg doet, door in te zoomen op Lincolns inspanningen om de slavernij af te schaffen.

Maar Lincolns grootsheid toont zich evengoed in kleinere beslissingen, zoals politieke benoemingen. Bij de aanstelling van Salmon Chase als opperrechter van het Hooggerechtshof, bijvoorbeeld. Toen schreef Lincoln: ‘Ik zou mezelf verachten als ik zou toelaten dat persoonlijke redenen mijn oordeel over de geschiktheid van Chase voor zijn post zouden beïnvloeden.’
Nochtans verraste hij vriend en vijand met zijn keuze, want de wederzijdse afkeer tussen beide heren was een publiek geheim. ( …………)
In juni 1864 stuurde Lincoln Chase eindelijk wandelen. Maar aan het begin van zijn tweede ambtstermijn benoemde hij hem dus tot rechter. Met vergevingsgezindheid had die beslissing weinig te maken. Lincoln achtte Chase gewoon geschikt voor die taak. Hij vertrouwde erop dat Chase als hoogste jurist van het land de rechten van iedereen zou verdedigen. En dat had de president juist ingeschat: Chase beëdigde de jonge advocaat John Rock, de eerste zwarte jurist die voor het Hooggerechtshof pleitte.
In Spielbergs epos komt dat verhaal niet voor. De regisseur bouwt een spanning op rond Lincolns dilemma tussen enerzijds een bloedige burgeroorlog beëindigen en anderzijds de slavernij afschaffen. Die slavernij bestond nog, ondanks de stelling in de Onafhankelijkheidsverklaring (1776) ‘that all men are created equal’. Maar de slavernij was ouder dan de Verenigde Staten zelf, en de founding fathers hadden haar niet verboden. Lincoln trachtte dus een tekortkoming in de oorspronkelijke grondwet recht te zetten.
( …………………)
Wie wil weten hoe staatsmanschap eruit ziet, kan vandaag dus in de bioscoop terecht. Wat een verademing, die film.

REACTIES

Op 28 januari 2013, zei Jerry Mager:

Antonio P., Eddy Verhaeghe en Bart Hears demonstreren met hun reacties dat de perceptie die wij tegenwoordig van politici hebben een gans andere is dan voorheen. Mag ik zeggen dat wij – net als trouwens de politiekers – cynischer zijn dan de mensen destijds? Ook niet zo gauw meer onder de indruk van “autoriteiten” en instituten. Mw. Beeckman en Bart Haers slaan beiden de nagel op de kop – ik parafraseer: wie vandaag de dag wil scoren in de politieke arena moet mediageniek (whatever that might be) zijn, geoliede contacten met de krantenuitgevers onderhouden, over een effectief PR- en Reclame-bureau beschikken en goed in de slappe was zitten. Als je een Spielberg zou kunnen inhuren om je “boodschap” over het voetlicht te brengen, zit je niet slecht. Lincoln was de eerste Republikeinse president. Obama is een Democraat. Zou deze film misschien al te waarderen zijn als de opmaat voor de komende presidents-verkiezingen in de VS?

Op 28 januari 2013 reageert Bart Haers op Mager:

Wat het laatste betreft, mag u de omkering in de ideologische positie niet ontgaan: Ooit waren de democraten veeleer conservatief en de Republikeinen vooral lieden die zich bezig hielden met wenselijke verandereingen. Wat Mevrouw Beeckman voorop stelt, denk ik, is meer dan wat uw parafrase impliceert. Ik denk zelfs dat er een tegenspraak is tussen uw kijk en de visie van mevrouw Beeckman. Zij schrijft dat je als politicus (m/v) best enige listige sluwheid aan de dag kan leggen. Alleen, het verschil tussen mensen als Lincoln, Churchill en in onze tijd Jacques Delors, ten aanzien van een WIlders of de gewone afgevaardigde? De eersten hanteerden hun sluwheid ten behoeve van het algemeen belang, de tweede voor eigen doeleinden. Pas achteraf kan blijken wat nu bewondering verdient en wat mateloze afkeuring. En ik dacht dat de film pas na de 5 november in roulatie is gebracht, maar ik ben er niet zeker van.

Op 28 januari 2013, zei Morgane le Fay:

Het is allicht preken voor de ganzen, maar mag ik de goegemeente eraan herinneren dat het meervoud van samenstellingen met -man niet -mannen is maar -lui of -lieden? Het zijn dus geen vakmannen, staatsmannen etc. maar vaklui, staatslieden… Een mens zou hopen dat dergelijke seksistische meervouden lang geleden en voor immer waren verzwonden, maar de menselijke hardleersheid kent blijkbaar geen grenzen. Terloops, voor sneeuwmannen maak ik graag een uitzonderling (pun intended).

Op 28 januari 201 reageert Jerry Mager op Morgane:

Morgane, u refereert aan de tijden van Koning Arthur. Toen golden die meervouden inderdaad. Tegenwoordig zeggen we: personen. Om te voorkomen dat we als seksist aan de kaak worden gesteld (op de Grote Markt van You Tube bijvoorbeeld). Dus sneeuwpersonen s.v.p., al vind ik sneeuwpoppen toch lieflijker klinken. En hoe denkt u over de Verschrikkelijke Sneeuwman in het meervoud te spreken? Een is erg genoeg, dat wel.

Op 28 januari 2013, zei Morgane le Fay:

Niet Erg, Verschrikkelijk! Geachte heer Mager, ik heb geen moeite, behalve esthetische, met timmermensen en staatspersonen, maar vakmannen en staatsmannen doen mijn Avalonse maag keren. Liever -lui dan -mannen, zeg ik. Sneeuwpoppen mogen dan al het Nederlandse winterlandschap domineren, in de Wereldstad Antwerpen worden dergelijke effegieën al snel ‘snieuwpoepen’ en dat willen we niet, wel?

Op 28 januari 2013, zei Jerry Mager:

@ Morgane, dat Antwerpen een metropool is geef ik u grif en gaarne toe! En toch gezellig, dus dubbelop top. Ik weet wat ‘poepen’ in het Zuidnederlands betekent, dus ‘snieuwpoepen’ zal wel een erg koude, misschien zelfs ‘ frigide’ (?) aangelegenheid zijn – als de ‘mannen’ of de ‘lui’, ‘hem’ tenminste kunnen terugvinden, in de kou. U merkt het: wij zijn altijd in het nadeel.

Op 28 januari 2013, zei Roger Vyverman:

Lincoln nam in zijn cabinet inderdaad politieke rivalen op. Hij wenste rondom zich ook ( bekwame ) mensen die hem slecht nieuws konden brengen. Het boek ‘Team of Rivals’ van Doris Goodwin, waarop Spielberg’s film gebaseerd is, gaat hierover. Het lijkt evenwel niet correct, zoals Beeckman stelt dat hij vredesakkoorden uitstelde wegens vrees van inmenging van het Zuiden. Lincoln was overtuigd van de superioriteit van het blanke ras, maar keurde slavernij af. Hij vond dat afschaffing van de slavernij een militaire noodzaak was, men moest de zwarten onttrekken aan de oorlogsinspanning van het zuiden: “We must free the slaves or be ourselves subdued”, zei hij in juli 1862. Men kon hem overtuigen te wachten tot na het winnen van een grote veldslag op het Zuiden, omdat anders de emancipatie als een wanhoopsdaad zou beschouwd worden. De overwinning bij de Battle of Antietam op 17 September 1862 kwam daarom als een bevrijding en op 1 januari 1963 kwam de ‘Emancipation Declaration’.

Op 28 januari 2013 omstreeks 11:34, zei Roger Vyverman:

De ‘Emancipation Declaration’ kwam er op 1 januari 1863 uiteraard. Maar het zou dan nog wel een honderd jaar duren vooraleer de zwarten volledige burgerrechten zouden hebben.

Op 28 januari 2013, zei Jerry Mager:

@ Roger Vyverman, dank u voor de info aangaande het boek van Doris Goodwin; wist ik niet. Goed Lezen is zo belangrijk! Fascinerend bij u te lezen dat Lincoln een “ pragmatisch” man moet zijn geweest: slaven als productiemiddelen, waarom ook niet. Echter, ik besef dat ik makkelijk praten heb in 2013, na geschiedenisonderricht over twee wereldoorlogen en ettelijke tsunami’s gedurende mijn bestaan, om over de financiële amokmakers en mayhem-minkukels maar niet te spreken. Dat mw. Beeckman het nobele eruit haalt en daar graag aan refereert, vind ik alleen maar prijzenswaardig. Moge er slechts een fractie van bewaarheid worden, dan zouden we al een eind op streek zijn in een volgens mij heilzame richting!

Op 28 januari 2013 omstreeks 13:57, zei Roger Vyverman:

Lincoln was inderdaad zeer pragmatisch. Tijdens zijn campagne voor het presidentschap werd hem ‘double talk’ verweten. In staten die gunstig stonden voor afschaffing van slavernij, sprak hij zich uit voor de gelijkheid van zwarten en blanken. In staten die ongunstig stonden voor afschaffing, gebruikte hij racistische taal. In Chicago: “ My friends, let us unite as one people throughout this land until we shall more stand up declaring that all men are created equal”. In Charleston:” I will say then, that I am not nor have ever been in favor of bringing about in any way, the social and political equality of the white and black races… I will say in addition , that there is a physical difference between the black and the white races, which, I suppose, will forever forbid the two races living together upon terms of social and political equality” ( Lincoln, Speeches and Writings, Library of America, 1989, p. 751 ). ‘Double talk’, voor het goede doel en dus staatsmanschap.